ການ​ເຈ​ລະ​ຈາ​ຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA) ແຫ່ງ​ຊາດ

ສະຫະພາບເອີຣົບສົ່ງເສີມໃຫ້ຂັ້ນຕອນການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງບັນດາພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງຕົກລົງເຫັນດີກັບເງື່ອນໄຂຂອງຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA). ຂັ້ນຕອນດັ່ງກ່າວຈະຕ້ອງສອດຄ່ອງກັບຄວາມເປັນ ພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງແຫ່ງຊາດ ໃນລັດຖະບານ, ພາກເອກະຊົນ, ອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມ, ຊຸມຊົນ ແລະ ຄົນໃນຊົນເຜົ່າ. ໂດຍຜ່ານຂັ້ນຕອນການມີສ່ວນຮ່ວມ, ບັນດາພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງຈະຕ້ອງປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການປຶກສາຫາລື ແລະ ການຕັດສິນໃຈກ່ຽວກັບເນື້ອໃນຂອງຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA).

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ ບັນດາພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງອາດຈະມີຄວາມຄິດເຫັນກ່ຽວກັບຫຼາຍບັນຫາທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ຢ່າງໜ້ອຍທີ່ສຸດກໍ່ເປັນການເລີ່ມຕົ້ນ. ຕົວຢ່າງ: ພາກເອກະຊົນອາດຕ້ອງການໃຫ້ມີນິຍາມຄວາມຖືກຕ້ອງທາງກົດໝາຍແບບງ່າຍດາຍ ເຊິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ເປັນເລື່ອງງ່າຍໃນການກຳນົດຄວາມສອດຄ່ອງຕາມກົດໝາຍ. ກົງກັນຂ້າມສຳລັບອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມອາດຕ້ອງການໃຫ້ມີນິຍາມຄວາມຖືກຕ້ອງທາງກົດໝາຍລະອຽດຂຶ້ນ ເຊິ່ງຈະຕ້ອງປະກອບດ້ວຍຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ບັນດາຊຸມຊົນຕ່າງໆ.

ພາຍໃນກຸ່ມຂອງບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງອາດຈະມີຄວາມຄິດເຫັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ເປັນຕົ້ນແມ່ນການມາຈາກພາກສ່ວນລັດທີ່ແຕກຕ່າງກັນອາດຈະສົ່ງຜົນໃຫ້ມີເຫດຜົນທີ່ບໍ່ຄືກັນໃນການດຳເນີນຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA) ແລະ ອາດຕ້ອງການໃຫ້ຂໍ້ຕົກລົງດັ່ງກ່າວບັນລຸເປົ້າໝາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ເຊິ່ງພາຍໃນພາກເອກະຊົນ, ບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງຈາກອົງການຈັດຕັ້ງຂະໜາດໃຫຍ່ ແລະ ຂະໜາດນ້ອຍອາດມີບຸລິມະສິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

ດັ່ງນັ້ນ, ການເຈລະຈາແຫ່ງຊາດແມ່ນເພື່ອກຳນົດຜົນປະໂຫຍດສ່ວນລວມທີ່ບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງທັງໝົດຈະໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີມຸມມອງທີ່ແຕກຕ່າງກັນກໍ່ຕາມ. ຈຸດປະສົງບໍ່ແມ່ນເພື່ອບັນລຸຄວາມເປັນເອກະພາບກັນຢ່າງສົມບູນຕໍ່ກັບທຸກໆດ້ານຂອງຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA) ແຕ່ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນໂດຍລວມລະຫວ່າງບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງສຳລັບຂໍ້ຕົກລົງດັ່ງກ່າວ.

ການ​ປຶກ​ສາ​ຫາ​ລື​ແຫ່ງ​ຊາດ​ສອງ​ລະ​ດັບ

ເພື່ອບັນລຸຄວາມເປັນເອກະພາບແຫ່ງຊາດ, ປະເທດທີ່ສົ່ງອອກໄມ້ຈຶ່ງສືບຕໍ່ດຳເນີນການປຶກສາຫາລືກັບບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງ ເຊິ່ງເລີ່ມດຳເນີນການໃນ ໄລຍະກ່ອນການເຈລະຈາ. ການປຶກສາຫາລືດັ່ງກ່າວປະກອບສ່ວນເຮັດໃຫ້ຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA) ສາມາດນຳໃຊ້ໄດ້, ມີຄວາມໜ້າເຊື່ອຖື ແລະ ມີຄວາມເປັນເຈົ້າການຂອງປະເທດ. ດັ່ງນັ້ນ, ລັກສະນະຂອງການປຶກສາຫາລືແມ່ນສິ່ງທີ່ສຳຄັນ ແລະ ຂຶ້ນກັບ:

• ກົນ​ໄກ​ທີ່​ມີ​ປະ​ສິດ​ທິ​ພາບ​ໃນ​ການ​ກຳ​ນົດ, ມີ​ສ່ວນ​ຮ່ວມ ແລະ ການ​ແບ່ງ​ປັນ​ຂໍ້​ມູນ​ກັບບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງ
• ການ​ມີ​ສ່ວນ​ຮ່ວມ​ຂອງ​ບຸກ​ຄົນ​ທີ່ບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງເປັນ​ຜູ້​ຄັດ​ເລືອກ​ເພື່ອ​ເປັນ​ຕົວ​ແທນ​ຂອງ​ພວກເຂົາ ແລະ ລະ​ບົບ​ຕ່າງໆທີ​ມີ​ປະ​ສິດ​ທິ​ພາບ ເຊິ່ງ​ເປັນ​ລະ​ບົບ​ທີ່ບຸກ​ຄົນ​ດັ່ງ​ກ່າວສາ​ມາດ​ຖ່າຍ​ທອດ​ຂໍ້​ມູນ​ລະ​ຫວ່າງອົງ​ປະ​ກອບ​ຂອງ​ພວກເຂົາ ແລະ ໂຄງ​ສ້າງ​ການ​ເຈ​ລະ​ຈາຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA)
• ​ຂັ້ນ​ຕອນຕ່າງໆ​ທີ່ຮັບ​ປະ​ກັນ​ວ່າ​ຕົວ​ແທນ​ຂອງ​ບັນ​ດາ​ພາກ​ສ່ວນ​ທີ່​ກ່ຽວ​ຂ້ອງ​ສາ​ມາດ​ສົ່ງ​ອິດ​ທະ​ພົນ​ຕໍ່​ກັບ​ຂັ້ນ​ຕອນ​ດັງ​ກ່າວຢ່າງ​ແທ້​ຈິງ

ແຕ່ລະປະເທດໄດ້ຮັບຮອງເອົາວິທີການ ແລະ ໂຄງສ້າງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ເຊິ່ງຂະບວນການ ແລະ ໂຄງສ້າງຈະປ່ຽນແປງຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ ແລະ ຈະຕ້ອງໄດ້ປັບປ່ຽນເພື່ອໃຫ້ແທດເໝາະກັບສະຖານະການໃໝ່ໆທີ່ເກີດຂຶ້ນ.

ໃນຂັ້ນຕອນຕ່າງໆຂອງຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA) ໃນປະຈຸບັນ, ຕົວແທນຂອງລັດຖະບານ, ພາກເອກະຊົນ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມໄດ້ຮວມໂຕກັນເປັນກຸ່ມຂອງບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງຈາກຫຼາຍຝ່າຍເພື່ອພັດທະນາຈຸດຢືນການເຈລະຈາແຫ່ງຊາດ. ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄວາມຕ້ອງການຂອງແຕ່ລະກຸ່ມມີຄວາມດຸ່ນດ່ຽງກັນ ແລະ ເພື່ອບັນລຸຄວາມເປັນເອກະພາບແຫ່ງຊາດຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງທັງໝົດໄດ້ດຳເນີນການປານີປານອມກັນ. ຈາກປະສົບປະການໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າການມີສ່ວນຮ່ວມໂດຍຂຶ້ນກັບການເປັນຕົວແທນຢ່າງມີຄວາມຍຸຕິທຳ ເຮັດໃຫ້ມັນງ່າຍຂຶ້ນສຳລັບບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງໃນການພັດທະນາຄວາມເປັນເອກະພາບ.

ມີການດຳເນີນການປຶກສາຫາລື ແລະ ການເຈລະຈາ ພາຍໃນ ກຸ່ມຂອງບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງໃນການພັດທະນາຈຸດຢືນຮ່ວມກັນ ເພື່ອປະກອບເຂົ້າໃນການປຶກສາຫາລືແຫ່ງຊາດ ແລະ/ຫຼື ການເຈລະຈາສອງຝ່າຍ. ເຊິ່ງຂັ້ນຕອນດັ່ງກ່າວເປັນຂັ້ນຕອນການປຶກສາຫາລືຢ່າງຮອບຄອບ. ບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງປຶກສາຫາລືກັນ ແລະ ລວບລວມຫຼັກຖານເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຂົາສາມາດສ້າງຈຸດຢືນ ແລະ ສະແດງອອກຄວາມຕ້ອງການ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງພວກເຂົາເອງໄດ້. ເຊິ່ງບາງກຸ່ມເລືອກທີ່ຈະດຳເນີນການໂດຍພັດທະນາບົດຄວາມກ່ຽວກັບຈຸດຢືນ.

• ບໍລິສັດຕ່າງໆທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການຄ້າໄມ້ອາດມີສະມາຄົມທີ່ພວກເຂົາສາມາດປຶກສາຫາລືບັນຫາດັ່ງກ່າວ. ເຊິ່ງກຸ່ມເຫຼົ່ານີ້ມີແນວໂນ້ມວ່າຈະເປັນຕົວແທນກຸ່ມໃຫຍ່ ແລະ ເປັນກຸ່ມພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງໃນພາກເອກະຊົນທີ່ມີອຳນາດ ແລະ ບໍ່ແມ່ນບັນດາຜູ້ດຳເນີນທຸລະກິດຂະໜາດນ້ອຍ ເປັນຕົ້ນແມ່ນຜູ້ດຳເນີນທຸລະກິດປຸງແຕ່ງ ໄມ້ແບບຄອບຄົວ
• ອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມ ແລະ/ຫຼື ຊຸມຊົນສາມາດເຮັດວຽກຮ່ວມກັນເປັນກຸ່ມ ຫຼື ສ້າງເປັນກຸ່ມໃໝ່. ເຊິ່ງສະມາຊິກຂອງເວທີຂອງອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມອາດຈະມີບຸລິມະສິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ເປັນຕົ້ນແມ່ນສິດທິມະນຸດ, ສິ່ງແວດລ້ອມ, ບົດບາດຍິງຊາຍ ຫຼື ສິດທິຂອງຄົນຊົນເຜົ່າ. ບຸລິມະສິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງບັນດາສິ່ງທ້າທາຍໃນການບັນລຸຄວາມເປັນເອກະພາບລະຫວ່າງບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມ